The 26-year-old initially wrote to the International Olympic Committee asking to compete as a neutral athlete, but his request was denied
Oo, whose parents are Burmese, lives in Australia with his family and says he hopes to continue to bring attention to political injustice before Tokyo
Burmese swimmer Win Htet Oo said his love for the sport came early, and fit with his personality.
“I’ve always been a bit of a quiet one, quite introverted, quite shy, and swimming just suited that,” said the 26-year-old who now lives in Melbourne and works part-time as a lifeguard. “Because when you’re underwater you don’t hear anything, you just float.”
Oo, whose parents have Burmese lineage, first ventured into the pool at the age of six while living in Manila. His father, a doctor for the World Health Organization, was stationed there, and Oo soon found himself diving head first into the sport.
“Swimming is a sport that you control the outcome to and that resonated a lot with my values at the time,” he said. “Putting in the hard work for yourself and not relying on a team. I like that sense of self-sufficiency that swimming had and that independence, focusing on every aspect of stroke, from your fingertips down to your toes.”
Oo, who was born in Kuala Lumpur, is a Buddhist and now calls Australia home with his parents and sister. The swimmer has publicly given up his dream of competing at the Tokyo Olympics, scheduled to start on July 23.
He was hoping to clock an Olympic standard qualifying time in the 50m freestyle (a time he hit at the 2019 Southeast Asian Games), and first wrote to the International Olympic Committee asking to compete as an independent athlete, but the IOC responded stating it follow the principle of political neutrality.
Myanmar, known as Burma up until 1989, had languished under strict military rule for five decades that led to international sanctions and isolation. As the generals loosened their grip, culminating in Aung San Suu Kyi’s election in 2015, the international community responded by lifting most sanctions and pouring investment into the country. Then a military takeover took place on February 1 following last November’s elections, which Suu Kyi’s party overwhelmingly won but the military contends were marred by voter fraud.
Oo said his decision stems from his belief that the military government, led by Senior General Min Aung Hlaing, has engaged in acts of genocide and thus he can’t compete under the flag.
“My message is quite simply that the IOC cannot tolerate a regime that has been accused by genocide by the United Nations,” he said. “I want to show people this is more than just sport, it’s more than just politics, this is a genocidal military that is still in power in the 21st century and the world has tolerated it.”
In March, UN special rapporteur Thomas Andrews said he urged the UN Security Council for a referral of the situation in Myanmar to the International Criminal Court.
“Every day the military junta in Myanmar unleashes more brutality on peaceful protesters who are standing up for justice, human rights and democracy, defending their nation against this illegal military coup,” he said in a press release.
The Assistance Association for Political Prisoners advocacy group estimates security forces have killed at least 766 civilians since the coup. The junta disputes this figure, stating at least 24 members of security forces have been killed during the protests. These numbers have not been independently verified.
Oo, who last travelled to the country in 2016, said he is willing to sacrifice competing in the sport he loves to stand up to what he believes is political injustice.
Burmese swimmer Win Htet Oo said his love for the sport came early, and fit with his personality.
“I’ve always been a bit of a quiet one, quite introverted, quite shy, and swimming just suited that,” said the 26-year-old who now lives in Melbourne and works part-time as a lifeguard. “Because when you’re underwater you don’t hear anything, you just float.”
Oo, whose parents have Burmese lineage, first ventured into the pool at the age of six while living in Manila. His father, a doctor for the World Health Organization, was stationed there, and Oo soon found himself diving head first into the sport.
“Swimming is a sport that you control the outcome to and that resonated a lot with my values at the time,” he said. “Putting in the hard work for yourself and not relying on a team. I like that sense of self-sufficiency that swimming had and that independence, focusing on every aspect of stroke, from your fingertips down to your toes.
Oo, who was born in Kuala Lumpur, is a Buddhist and now calls Australia home with his parents and sister. The swimmer has publicly given up his dream of competing at the Tokyo Olympics, scheduled to start on July 23.
He was hoping to clock an Olympic standard qualifying time in the 50m freestyle (a time he hit at the 2019 Southeast Asian Games), and first wrote to the International Olympic Committee asking to compete as an independent athlete, but the IOC responded stating it follow the principle of political neutrality.
Myanmar, known as Burma up until 1989, had languished under strict military rule for five decades that led to international sanctions and isolation. As the generals loosened their grip, culminating in Aung San Suu Kyi’s election in 2015, the international community responded by lifting most sanctions and pouring investment into the country. Then a military takeover took place on February 1 following last November’s elections, which Suu Kyi’s party overwhelmingly won but the military contends were marred by voter fraud.
Oo said his decision stems from his belief that the military government, led by Senior General Min Aung Hlaing, has engaged in acts of genocide and thus he can’t compete under the flag.
“My message is quite simply that the IOC cannot tolerate a regime that has been accused by genocide by the United Nations,” he said. “I want to show people this is more than just sport, it’s more than just politics, this is a genocidal military that is still in power in the 21st century and the world has tolerated it.”
In March, UN special rapporteur Thomas Andrews said he urged the UN Security Council for a referral of the situation in Myanmar to the International Criminal Court.
“Every day the military junta in Myanmar unleashes more brutality on peaceful protesters who are standing up for justice, human rights and democracy, defending their nation against this illegal military coup,” he said in a press release.
The Assistance Association for Political Prisoners advocacy group estimates security forces have killed at least 766 civilians since the coup. The junta disputes this figure, stating at least 24 members of security forces have been killed during the protests. These numbers have not been independently verified.
Oo, who last travelled to the country in 2016, said he is willing to sacrifice competing in the sport he loves to stand up to what he believes is political injustice.
“I feel like I need to take this further because the repercussions for myself are minimal when I made that decision. If I am going to give up my international swimming career, so be it.”
News တစ်ခုမှာ မြန်မာ့ရေ ကူးချန်ပီယံ ဝင်းထက် ဦးဟာ စစ်တပ်ရဲ့အကြမ်းဖ က်မှုကိုဆန္ဒပြတဲ့ အနေနဲ့ တိုကျိုအို လံပစ်ကိုဝင်ရောက်ပြို င်ဆိုင်မှာမဟုတ် ဘူးလို့ဖတ် ရပါတယ်။ ရှားရှားပါးပါး အိုလံပစ် ပွဲဝင်ပြိုင်ခွင့်ကို လက်လွှတ်ဖို့ ဆုံးဖြတ်ချက်ချရတာ လုံးဝမလွ ယ်တဲ့ စွန့်လွှတ်မှု တစ်ခုပါ။
ကိုဝင်းထက်ဦး မှ သွေးစွန်းနေတဲ့နိုင်ငံ အလံအောက်မှ ဝင်ရောက်ယှ ဉ်ပြိုင်မှာမဟုတ် ဘူးလို့ ဆိုပါတယ်။ စစ်အာ ဏာသိမ်းကတည်းက လက်နက်မဲ့အ ရပ်သားေ တွသေဆုံးခဲ့ရပြီး အားကစားသမားေ တွလည်းပါဝင်ခဲ့ပါတ ယ်တဲ့။ အပြည်ပြည်ဆိုင် ရာအိုလံပစ်ကော်မတီ IOC မှ ကိုဝင်းထက်ဦးအား သီးသန့်ဆက်သွ ယ်ခဲ့ပေမယ့် သူက IOC အနေဖြင့် မြန်မာအိုလံပစ်ေ က်ာမတီ MOC ကိုလက်မခံဖို့ေ မျှာ်လင့်တယ်လို့ဆိုပါတယ်။
ဘာကြောင့် လဲဆိုရင် MOC ဟာ စစ်ကော င်စီအောက်က ရုပ်သေးရုပ်မို့ဖြစ်ပါ တယ်တဲ့။ သူ့အနေနဲ့ ဩစတေးလျနိုင်ငံ မဲလ်ဘုန်းမှာလေ့ ကျင့်ခန်းဆင်းနေ ရာက တိုကျို အိုလံပစ်ကို ဝင်ပြိုင် ခွင့်ရခဲ့သော် လည်း အရပ်သား အစိုးရအောက်မှာ မဟုတ်ရင် ဝင်မပြိုင်ဘူးလို့ သူ့ရဲ့အိမ်မက်ကို လက်လွှတ်ခဲ့တာဖြစ်ပါတယ်။
သူ့လိုလူမျိုးက အနစ်နာခံပြီးနိုင်ငံတကာကို ဆန္ဒပြနေချိန်မှာ CDM လို့ပါးစပ်ကအော်နေပြီး သွားပြိုင်မယ့်ဘော လုံးသမားတွေ ရှိကြောင်းလည်း ကျနော် ဆီအကြောင်းကြားတဲ့သူတွေရှိပါတယ်။
ကျွန်တော့် အမြင်သပ်သပ်ပါ။ အာဆီယံခေါင်းဆောင်တွေက မြန်မာနိုင်ငံသားတွေ ဘက်က မရပ်တည်ပေးဘူးဆိုတာ သူတို့နိုင်ငံတွေကို ကျော်တက်သွားမှာကို ကြောက်လို့ဆိုတာထက် နွေဦးတော်လှန်ရေး ဟာ သူတို့နိင်ငံတွေကို ကူးစက်လာမှာ ကြောက်တာပါ။ နောက်တစ်ချက်က တရုတ်လွှမ်းမိုးမှုလည်း ပါတာပေါ့။ အာဆီယံမှာ တရုတ်ဩဇာ မသက်ရောက်တဲ့ နိုင်ငံမရှိသလောက်ပဲ။
ဒါပေမဲ့ ခုနက ပြောသလိုပဲ မြန်မာ့နွေဦးတော်လှန်ရေးသာ အောင်မြင်သွားရင် အာဆီယံထဲက အချို့နိုင်ငံတွေကပြည်သူတွေဟာ သူတို့ရဲ့ အာဏာရှင် (သို့မဟုတ်) Hybrid အာဏာရှင်တွေကို ဖြုတ်ချဖို့ ကြိုးစားလာနိုင်ပါတယ်။ ကျွန်တော်ထင်တာတော့ ASEAN ခေါင်းဆောင်တွေဟာ တရုတ်ကို ကြောက်ရသလို အဲဒီအချက်ကိုလည်း ကြောက်ရပါတယ်။ အခုထက်ထိ “ဆွေးနွေး အဖြေရှာပါ” လမ်းစဉ်ကနေ မတက်ဘူး။ အဲဒီလမ်းစဉ်ဟာ အပိတ်ကြီးဆိုတာလည်း သူတို့သိတယ်။ သပ်သပ်ကို တွန်းပို့ပေးနေတာ။ ဟိုလိုဒီလိုနဲ့ နွေဦးတော်လှန်ရေးကြီး ကျရှုံးသွားမှာကို လိုချင်နေကြပုံပဲ။ လူကြားကောင်းအောင်တော့ “မြန်မာပြည်ကြီးကို ငြိမ်းချမ်းစေချင်တာပါ” တို့ ဘာတို့တော့ လျှောက်ပြောမှာပေါ့နော်။
မြန်မာပြည်ဟာ နွေဦးတော်လှန်ရေးသာ အောင်မြင်ပြီး ဖက်ဒရယ်ဒီမိုကရေစီနိုင်ငံစစ်စစ် ဖြစ်လာရင် တိုးတက်မဲ့နှုန်းဟာ အင်မတန် ကြောက်စရာ ကောင်းပါလိမ့်မယ်။ အခု အာဆီယံ (၁၀) နိင်ငံထဲမှာ တိုးတက်ပါတယ်ဆိုတဲ့ ထိုင်း၊ မလေး၊ အင်ဒို၊ စင်္ကာပူတွေကို မကျော်ရင်တောင် တော်တော်ကြီး မြန်တဲ့ အရှိန်နဲ့ လိုက်နိုင်ပါလိမ့်မယ်။ ထိုင်းတွေဟာ အခု ကျွန်တော်တို့ မြန်မာတွေရဲ့ စည်းလုံးမှုကို အင်မတန် အားကျနေကြပါတယ်။ အိုလံပစ်ပြိုင်ပွဲကနေ နှုတ်ထွက်လိုက်တဲ့ မြန်မာရေကူးအားကစားသမားအကြောင်း ရေးထားတဲ့ပို့စ်အောင်္ကမှာဆို “အားကျလိုက်တာ” “လေးစားလိုက်တာ” “မြန်မာတွေက စိတ်ဓာတ်ခိုင်မာ ပြတ်သားလိုက်ကြတာ” “ငါတို့နိုင်ငံက နာမည်ကြီးတွေနဲ့များ ကွာလိုက်တာ” စသဖြင့် ချီးကျူးသံတွေကို ညံနေတာပဲ။
ကျွန်တော်တို့က တစ်ခါတစ်လေ စိတ်ဓာတ်ကျလာပြီး ကျွန်တော်တို့ ရှုံးနိမ့်နေတယ်ထင်တတ်ကြတယ်။ စိတ်ဓာတ်ကျလာတတ်ကြတယ်။ ဒါပေမဲ့ Reality မှာ ကျွန်တော်တို့ကို အာဆီယံမှာ အားကျနေတဲ့သူတွေ အများကြီးပဲ။ ဒီလောက်စည်းလုံးတဲ့ Civil Disobedience Movement ရှိတဲ့နိုင်ငံမျိုး၊ အသတ်ခံရနိုင်မှန်းသိပေမဲ့ စွန့်စားပြီး ဆန္ဒပြကြတဲ့ ပြည်သူတွေရှိတဲ့ နိုင်ငံမျိုး၊ အဖမ်းခံရနိုင်မှန်း သိပေမဲ့ အခုထက်ထိ Speak out လုပ်တာ မပြတ်တဲ့ အနုပညာရှင်တွေ အများကြီးရှိတဲ့ နိုင်ငံမျိုး၊ Twitter မှာ Fighter တွေ ဒီလောက်များတဲ့ နိုင်ငံမျိုး၊ အသက်စွန့်ပြီး တိုက်နေကြတဲ့ တိုင်းရင်းသား လက်နက်ကိုင်တွေ ရှိတဲ့နိုင်ငံမျိုး၊ ထွက်ပြေးတိမ်းရှောင်ရင်း ပြည်သူတွေ အတွက် ရသလောက် တိုက်ပွဲဝင်နေတဲ့ Politician တွေ ရှိတဲ့ နိုင်ငံမျိုး၊ NUG ဆိုတဲ့ အဆင့်ထိ ၃ လအတွင်း ရောက်အောင် ခရီးဆက်ခဲ့ကြတဲ့ နိုင်ငံမျိုး၊ ရှိတဲ့သူတွေက မရှိတဲ့သူတွေကို အစားအသောက်လှူဒါန်းပြီး ဖေးမကြတဲ့ နိုင်ငံမျိုး၊ သူတို့ ဘယ်လိုလုပ် အားမကျဘဲ နေနိုင်မလဲဗျ။
ဒီလောက် စည်းလုံးတဲ့နိုင်ငံကြီး ဖက်ဒရယ်ဒီမိုကရေစီစစ်စစ်သာ ရသွားကြည့်ပါလား။ ဘယ်လောက် တိုးတက်လိုက်မလဲ။ ကျွန်တော်ကတော့ စိတ်ဓာတ်ကျလာရင် “ငါတို့သာ ဖက်ဒရယ်ဒီမိုကရေစီ စစ်စစ်ရရင် ဘယ်လောက်တောင် တိုးတက်လိုက်မလဲ” လို့ တွေးပြီး စိတ်အားပြန်တင်တယ်။ ဒီခရီး ဘယ်လောက်ကြာမလဲ မမေးဘဲ ငါ ဘာလုပ်ပေးနိုင်မလဲလို့ ကိုယ့်ကိုယ်ကိုမေးပြီး နေ့တိုင်း တတ်နိုင်တာ တစ်ခုတစ်လေ ရသလောက် လုပ်ပေးကြပြီး ခရီးဆက်ကြမယ်ဗျာ။ စိတ်ဓာတ်ကျရင် “ငါတို့သာ ဖက်ဒရယ်ဒီမိုကရေစီ စစ်စစ်ရရင်…”ဆိုပြီးတွေးဗျာ။ ကမ္ဘာမှာ မြန်မာရယ်လို့ ရင်ကော့ ခေါင်းမော့ပြီး ပြောနိုင်တဲ့ဘဝကို ရောက်သွားလိမ့်မယ်။
“Our uprising must succeed”
အရေးတော်ပုံအောင်ရမည်
